Cukrzyca typu 1

(łac. diabetes mellitus typi 1), in. cukrzyca insulinozależna (ang. insulin-dependent diabetes mellitus, IDDM) To jedna z etiopatogenetycznych postaci cukrzycy. U jej podłoża choroby leży przewlekły, autoimmunologiczny proces chorobowy prowadzący do powolnego zniszczenia produkujących insulinę komórek β wysp trzustkowych (wysepek Langerhansa) i w następstwie tego do utraty zdolności jej wydzielania.

Objawy

Cukrzyca typu 1 rozwija się szybko i wiele objawów występuje naraz, w ostrej formie. Jeśli zauważysz poniższe objawy u siebie lub u swojego dziecka, zgłoś się niezwłocznie do lekarza! Należy zwrócić szczególną uwagę na:

senność,
brak energii,
obniżony apetyt,
ciągłe zmęczenie,
nadmierne i nagłe pragnienie,
nagły spadek wagi i masy mięśniowej,
bardzo duża objętość i częstotliwość oddawanego moczu.

Żadne z tych objawów nie dają oczywiście pełnego potwierdzenia tej choroby. Podane symptomy mogą mieć wiele przyczyn. Jednak na pewno powinny zaświecić nam „czerwoną lampkę” w głowie i skłonić do wizyty w przychodni.

Gdy dodatkowo pojawi się nasilenie objawów oraz symptomy wymienione poniżej,może być to oznaka kwasicy ketonowej. W takiej sytuacji należy natychmiast skontaktować się z pogotowiem, gdyż kwasica jest stanem zagrażającym życiu. Objawy kwasicy ketonowej:

zapach acetonu w wydychanym powietrzu,
zaburzenia świadomości,
utrata przytomności,
całkowita utrata apetytu,
intensywne nudności,
ból brzucha lub wymioty,
podwyższona temperatura.

Zapobieganie

Na dzień dzisiejszy medycyna nie zna metod zapobiegania temu schorzeniu. Trwają nieustanne badania nad znalezieniem czynników przyczynowych, oraz opracowania metod umożliwiających uchronienie się przed cukrzycą lub całkowicie leczących dysfunkcję.

Podawanie insuliny przy pomocy PENA (zastrzyk do precyzyjnego podawania leku)

Terapia przy pomocy osobistej pompy insulinowej

Terapia przy cukrzycy typu 1

Cukrzyca to przewlekła choroba, która wymaga stałego przyjmowania leków, oraz zmiany stylu życia. Utrzymywanie właściwego poziomu cukru we krwi znacznie zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań choroby. Głównym elementem leczenia cukrzycy typu 1 jest przyjmowanie insuliny. Insulinoterapia zastępuje lub uzupełnia insulinę produkowaną u zdrowych ludzi przez organizm, umożliwiając utrzymanie prawidłowego poziomu glukozy we krwi. Obecnie dostępnych dwie zasadnicze metody terapii przy cukrzycy typu 1.

Powikłania

Każdy rodzaj cukrzycy niesie ze sobą ryzyko poważnych powikłań, zarówno tych ostrych, jak i pojawiających się z czasem. Powtarzające stany hiperglikemii szczególnie nie są lubiane przez nasze naczynia. „Popsute” naczynia krwionośne nie doprowadzają już wystarczającej ilości krwi do narządów i te zaczynają również cierpieć. Odbija się to między innymi na układzie nerwowym, naszych oczach, kończynach i sercu. Im więcej wahań poziomów cukru, nawet niewielkich, tym bardziej cierpi nasz organizm. Nawet jeśli teraz nic złego się nie dzieje, to na pewno organizm przypomni za kilka lat o błędach w samokontroli. Gdy zaś wystąpi bardzo wysokie obniżenie lub podwyższenie glikemii, pacjent narażony jest na wystąpienie nagłych objawów i niebezpiecznej śpiączki.

Hiperglikemia - Wysoki stan glukozy we krwi

Objawy hiperglikemii, czyli tzw. przecukrzenia w organizmie są podobne do objawów cukrzycy. Należą do nich wzmożone pragnienie,oddawanie dużych ilości moczu, uczucie senności, zmęczenia, uczucie suchości w jamie ustnej, złe samopoczucie, problemy ze wzrokiem, może pojawić się również zapach acetonu z ust. Istnieje wiele czynników, które mogą wywołać wysoki poziom cukru we krwi. Najczęstsze powody to zbyt mała dawka insuliny lub jej pominięcie, zbyt wczesne spożycie posiłku od podania insuliny, zbyt obfity posiłek bogaty w węglowodany, podjadanie między posiłkami, choroba, infekcja, mała aktywność fizyczna, sytuacje stresowe, emocje.

Hipoglikemia - Niski stan glukozy we krwi

Objawy hipoglikemii są wynikiem niedoboru glukozy w ośrodkowym układzie nerwowym. Najpierw pojawiają się objawy zwiastujące. Zdarza się, że u części chorych wczesne objawy hipoglikemii występują z opóźnieniem lub wcale. Stan taki określany jest jako "nieświadomość hipoglikemii". Dotyczy on zwłaszcza chorych, u których cukrzyca trwa już dłuższy czas lub pojawiają się częste epizody niedocukrzenia. Później dołączają do nich objawy ciężkiego niedocukrzenia. W końcowej fazie hipoglikemii występuje utrata świadomości i śpiączka. Brak udzielenia pierwszej pomocy może doprowadzić do śmierci.

Objawy hipoglikemii pojawiają się stopniowo, wraz ze spadkiem poziomu cukru we krwi. Dzięki temu chory w początkowej fazie rozwoju hipoglikemii jest w stanie sam sobie poradzić, np. poprzez zjedzenie czegoś słodkiego. Gorzej jeśli pierwsze objawy niedocukrzenia zostaną zlekceważone. Wówczas chory nie jest w stanie właściwie udzielić sobie pomocy, a niepodanie glukozy może doprowadzić do śpiączki, a nawet do śmierci.

Objawy ciężkiej hipoglikemii silne uczucie głodu, trudności z kojarzeniem i myśleniem, nudności i wymioty, zaburzenia orientacji, niepokój, zaburzenia mowy i koordynacji ruchów, drażliwość i nerwowość, zaburzenia pamięci, osłabienie, drgawki, bladość, utrata pamięci, zimny pot, śpiączka, przyspieszone bicie serca, umiarkowany wzrost ciśnienia, rozszerzone źrenice.